Η χρηματοπιστωτική πολιτική είναι πολύπλοκηορισμένα μέτρα, μορφές και μέθοδοι επηρεασμού των αποτελεσμάτων των παραγωγικών δραστηριοτήτων και των τρόπων διανομής της χρηματοδότησης. Υπάρχουν διαφορετικοί τύποι χρηματοοικονομικής πολιτικής, αλλά όλες ανταποκρίνονται στις βασικές αρχές:
На макроэкономическом уровне финансовая политика Είναι ένα μέσο με το οποίο σταθεροποιείται ο ρυθμός οικονομικής ανάπτυξης, αναπτύσσονται οι διεθνείς σχέσεις. Εξάλλου, χάρη σε μια λογική κατανομή των κεφαλαίων, η επιχείρηση διαθέτει αποθεματικό, μπορεί να χρησιμοποιηθεί για τη βελτίωση της τρέχουσας κατάστασης του οργανισμού, και συγκεκριμένα για την ανάπτυξη σχέσεων με ξένους εταίρους.
Οι ακόλουθες μορφές οικονομικής πολιτικής ξεχωρίζουν:
Η κλασική πολιτική βασίζεται σε κρίσειςόπως πολιτικά πρόσωπα όπως ο Adam Smith και ο David Ricardo. Υποθέτει την πλήρη απομάκρυνση του κράτους από τις σχέσεις της αγοράς, δηλαδή η κυβέρνηση δεν παρεμβαίνει στις υποθέσεις των εμπόρων, επιτυγχάνοντας έτσι την ελευθερία στην αγορά. Φυσικά, σε σχέση με αυτό, οι εξουσίες του κράτους ήταν σημαντικά περιορισμένες και το τμήμα δαπανών μειώθηκε. Και το εισόδημα συμπληρώθηκε από το φορολογικό σύστημα και τις τακτικές εισπράξεις στον προϋπολογισμό.
Έχουν αναπτυχθεί διάφοροι τύποι χρηματοοικονομικών πολιτικώνεξαιρετικοί οικονομολόγοι. Μια από αυτές είναι η κανονιστική πολιτική του Keynes. Υποστήριξε ότι το κράτος είναι υποχρεωμένο να συμμετέχει στις σχέσεις της αγοράς και να τις ρυθμίζει χρησιμοποιώντας ορισμένα χρηματοπιστωτικά μέσα. Στη συνέχεια, αυτό το είδος οικονομικής πολιτικής άρχισε να επηρεάζει τις κοινωνικές πτυχές της κρατικής ρύθμισης. Κατά συνέπεια, οι αρχές της φορολογίας έχουν αλλάξει. Για παράδειγμα, εισήχθη προοδευτικός συντελεστής κατά τον υπολογισμό του φόρου εισοδήματος. Ένας τεράστιος ρόλος ανατέθηκε στη σφαίρα δανεισμού, με κρατική πίστωση, εις βάρος της οποίας επιτεύχθηκε το ισοζύγιο πληρωμών του ισοζυγίου πληρωμών. Δηλαδή, το προκύπτον δημοσιονομικό έλλειμμα καλύφθηκε από δάνεια. Αξίζει να σημειωθεί ένα άλλο σημαντικό γεγονός που σχετίζεται με την κανονιστική πολιτική στον τομέα της δημοσιονομικής διαχείρισης: ο μόνος φορέας ελέγχου χωρίστηκε σε διάφορες ανεξάρτητες μονάδες.
Η νεοκλασική ιδέα επιτρέπεικυβερνητική παρέμβαση και μάλιστα το αναγνωρίζει ως αναγκαίο, αλλά θέτει όρια. Θεωρήθηκε ότι η οικονομία και η κοινωνική σφαίρα πρέπει να αναπτύσσονται ανεξάρτητα. Στην πράξη αποδείχθηκε διαφορετικά ότι η ρύθμιση αυτών των τομέων αυξήθηκε μόνο καθώς η κυβέρνηση άρχισε να χρησιμοποιεί άλλα χρηματοπιστωτικά μέσα, πέραν εκείνων που ήδη υπάρχουν, συμπεριλαμβανομένου του καθορισμού της συναλλαγματικής ισοτιμίας και της προσαρμογής των τιμών των τίτλων και των βασικών προϊόντων. Αυτό γίνεται για να μειωθεί η φορολογική επιβάρυνση, ιδίως για τους φτωχούς πολίτες.
Σε χώρες με οικονομία διοίκησης-διοίκησηςεφαρμόστηκε μια πολιτική πολιτικής σχεδιαζόμενης οδηγίας. Έλαβε πλήρη ρύθμιση και έλεγχο από την κυβέρνηση για όλα τα στρώματα της ζωής της κοινωνίας. Όλα τα μέσα παραγωγής ήταν ιδιοκτησία του κράτους. Έτσι, η κυβέρνηση επιθυμούσε να συγκεντρώσει όλους τους οικονομικούς πόρους που διέθεταν. Και η δαπάνη των κεφαλαίων πραγματοποιήθηκε σύμφωνα με μια αυστηρή εκτίμηση, η οποία καταρτίστηκε με βάση ένα γενικό στρατηγικό σχέδιο. Η διαχείριση του χρηματοοικονομικού μέρους ανήκε αποκλειστικά στο Υπουργείο Οικονομικών, το οποίο καθορίζει τις ανάγκες του πληθυσμού και κατανέμει τα κεφάλαια για κοινωνικές ανάγκες. Το μονοπώλιο επεκτάθηκε σε όλες τις πτυχές των σχέσεων της αγοράς, συμπεριλαμβανομένου του συστήματος τιμολόγησης και δανεισμού.
Μπορεί κανείς να επισημάνει τέτοιου είδους οικονομικές πολιτικές,όπως οι προϋπολογισμοί, τα τελωνεία, οι φόροι, οι επενδύσεις, οι πιστώσεις, οι νομισματικές, οι τιμές και άλλες. Κάθε είδος υφίσταται ορισμένες αλλαγές ανάλογα με την επιλογή ενός συγκεκριμένου τύπου. Σε σχέση με τα παραπάνω, μπορεί να συναχθεί το συμπέρασμα ότι υπάρχουν διαφορετικοί τύποι χρηματοπιστωτικής πολιτικής και ο καθένας από αυτούς ορίζει ορισμένες εξουσίες του κράτους. Αλλά ο κύριος στόχος τους είναι η σταθεροποίηση της οικονομικής κατάστασης στη χώρα και η βελτίωση της ευημερίας των πολιτών.
